Ný eykst hjartslátturinn...

Á morgunn (þ.e. mánudag) er stóra stundin, þ.e. 1. og 2. af 6. Þá hefst hrina tónleika í Fíladelfíu sem væri kannski bara nokkuð eðlilegt fyrir mér eins og undanfarin ár í desember, nema núna er ég sjálfur að fara að henda mér út í djúpu laugina í tenór röddum og gospel sem ég er ekki mjög vanur að gera. Söng reyndar í kór sem var settur saman 1999 til að syngja inn á plötuna "Alllir mætast þar". Æfingar hafi staðið yfir einu sinni til tvisvar í viku síðan í byrjun nóvember og nú síðast í gær (lau) var æfing frá 1/2 tólf til 4. Og nú verða tvennir tónleikar á kvöldi og ég fann á æfingunni í gær að það verður erfitt að syngja í c.a 4 tíma á kvöldi, reyndar með smá pásu á milli, en samt...

   Ég myndi kvíða þessu meira ef ekki væri fyrir Óskar Einarsson sem er alveg magnaður stjórnandi. En maður þarf líka að vinna sína heimavinnu og ég held að ég sé nokkuð öruggur á þessu. Það er samt eitthvað sem gerir mig kvíðinn, og svo að ég tali nú ekki um fyrri tónleikana á þriðjudagskvöldið. Þá er sjónvarpsupptakan og maður vill koma sem best fyrir á skjánum. Upptakan verður svo send út á aðfangadagskvöld og þá getur hver sem vill dæmt framkomu mína í sjónvarpi

   Mætingin er svo snemma fyrir tónleika á daginn, að maður mætir nánast beint úr vinnu og kemur varla heim til sín nema til að sofa yfir blá nóttina.
Þetta verður náttúrulega mjög gaman en nokkuð álag og svo verður röddinn örugglega þreytt á fimmtudaginn að öllu þessu loknu, tenór raddir í kórum hvísla nefninlega ekki mjög mikið LA, LA, LA, LA